Ой, дзякаваць Богу,

Што даў трэцю ногу.

Яна хоць і кароткая,

Затое салодкая!



Печ наша рагоча- каравая хоча!





А, мамочка, у клець вядуць!

Не бойся, донечка, пірог дадуць.

Ня той, дзеточка, што ядуць,

А той, донечка, якім ябуць.



Эй ты, Дыра, мая Дыра, Дыра мая залатая! ці даўно табе была
каўбаса сырая.



Лытка ўздрыгае,

Касмаценне
ўставае.

А гладкі д’ябал

Дзіркі шукае.



А кум кумку
разуваў,

Пад падолік
паглядаў:

“А, кумачка, што
за звер?

Я баюся, каб не
з’еў”.



Цярэшка, чаху-чаху,

Што ў цябе ў
мяху?

— Шпілечкі,
іголачкі,

Дзевачкам
пярсцёначкі.





Дзед кажух шые,

Бабіна душа ные,

А дзед кажух
дашыў,

Сем раз за ноч
прасіў.



Пад елкаю спала,

Не дзеўкаю
ўстала.





Кажуць, што ў нас
бульбу з’елі

Каларадскія жукі.

Без яе
перазімуем,

Былі б толькі
мужыкі.

Я раджаўся
ўверх нагамі,

Бацька
думаў: чорт з рагамі.

Бабка бегае,
арот:

“Камсамольца
Бог даёт”.

Мая мілка захварэла.

Захацела малака.

Не папала пад
карову,

А папала пад
быка.

Гаварыла
баба дзеду:

“Я ў Амерыку
паеду,

Паступлю ў
публічны дом,

Буду жыць
сваім трудом”.

Як на Лепельскім
шляху

Ехала міліцыя.

Станавіцесь,
дзеўкі, ракам,

Будзе рэпеціцыя.

Стань ка мне
ты перадом,

А я к табе
груддзю.

А як ночка
нас застане —

Вынімай
аруддзю.

І дай — гавараць,

І не дай —
гавараць.

Трэба даць і паўтарыць,

Перастануць
гаварыць.

Ай ты,
полечка-трасуха,

Дай памацаць
каля бруха.

Хоць трасіся
— не трасіся,

А пад раніцу
дасіся.

Гаварыла свайму
дзеду:

“Беражы
маркоўку,

Скора ў космас
паляцім,

Здзелаем
стыкоўку”.

Мяне мілы
тузаў, тузаў,

Думаў, што я
без рэйтузаў.

“Ты ня рві
мае штаны,

Гузік — з
левай стараны”.

Выхаджу і
запяваю,

Пачынаю проста.

Я рашыла ўсім
даваць

Лет да дзевяноста.

Раней была
як абідна:

Із-пад юбкі
ног ня відна.

А цяпер вот
благадаць:

Із-пад юбкі
ўсё відаць.

Я, бывала, усім
давала

І Міколу, і Пятру.

А цяпер баюся
СПІДу,

Луччы венікам
натру.

Ой, юбка
мая,


Юбка-раздувалка,

А пад юбкай
у мяне


Хлебаздабывалка.

Наша Маша стара,
стара,

Ніхто замуж не
бярэ.

Прывязаць яе к
бярозі,

Няхай заяц
аддзярэ.

Мая мілка ,
дура дурай,

Занялася
фізкультурай.

Хочаш вер, а
хочаш плач —

Нарадзіла
яна мяч.

Я купіла каўбасу

І ў прыпол
паложыла.

Нешта ета каўбаса

Мяне
растрывожыла.

Надаела жыць
у Пінску,

Усюды
трэскі, усюды пыль.,

Трэба зробіць
абразанне,

Ехаць у
родны Ізраіль.



Ой, кум куму



У садочык вядзець.



Ой, кум куме



Агурочак даець



— Ах, кум-кумочак,



Нi хачу агурочка,



Ня псуй ты майго жываточка.



— А што, што ды ў нас было,



Чатыры чаленцы



ды радам было,



А пятае шыла



Гарэлачку саладзiла.







Вой, шла я цераз



гай зеляненькi,



Да сустрэў мяне



да казак маладзенькi,



Сарваў з мяне



вяночак руцьвяненькi,



Кiнуў да ў Дунай быстрэнькi:



— Плывi, плывi ты,



вяночак, з вадою,



Вандруй, вандруй ты,



дзяўчына, са мною.